تقدیم

تقدیم به همه‌ی کسانی که زبان و سرزمین نیاکانشان را از یاد نبرده‌اند.

باری؛ اگر روزی کسی از من بپرسد

«چندی که در روی زمین بودی چه کردی»؟

من، می‌گشايم پیش رویش دفترم را

گریان و خندان، برمی‌افرازم سرم را

آنگاه، می‌گویم که: بذری «نوفشانده»ست،

تا بشکفد، تا بر دهد، بسیار مانده‌ست.

بخشی از شعر: «نسیمی از دیار آشتی» فریدون مشیری